Narrazio testua

ERREALITATEAREN BEHAKETA

Goiz hartan, Miren, egun berezi bat izango zelakoan ohetik altxatu eta arropa jantzi zuen. Jarraian, amari pare bat muxu eman gabe, sukaldeko mahaigaineko gailetak eskuartean zituela korrika eta presaka autobus geltokira abiatu zen ikastolara berandu ez heltzearren. 

Goizak aurrera egin ahala, denbora tarte horretan pairatutako sentipenen artean tristuraren nagusitasunari erreparatu zion Mirenek; hau bart gurasoekin izandako errietari atxikitzen ziolarik. Tristurak jota, iraganeko kontu txarretan pentsatzen hasi zen matematikako irakasleak klaseari ekitzen zion bitartean eta hau dela eta, erabat atsekabetuta eta burumakur aurki zuen bere burua eskola jaurdunaldi horren amaieran. Baina, ezustean, etxerako buelta bidean espero ez zuen gertakari batek zur eta lur utzi zuen. Autobusean barra-barra jendea sartzen hasi zen eta egunero ez bezala, pertsona bakoitzak garraiobide honen eremu itxiari eskeintzen zion aniztasunaren zati txiki horretaz jabetzen hasi zen: trajedun gizona, ibiltzeko arazoak zituen nerabea, bi seme-alaba eta jantzi zakarrez jantzitako emakume bakarti eta gaztea, agure gaixoa... 

 Egungo gizarte lanpetu honetan bizi garenoi harrigarria iruditzen zaigu egunerokoan gure inguruan gertatzen ari denari buruzko hausnarketa egitearren, minutu batez, erlojua gelditu eta errealitatetik urrunduz hau modu objektiboan behatzea. Baina, une hartan, Miren gehiengook dugun zorteaz jabetu zen, egunerokoan suertatzen zaizkigun arazo eta kezkei garrantzia kenduz eta eskerrak emanez aterpe, elikadura eta maite gaituen jendeaz inguratuak egoteagatik. Hau aintzat harturik, ohiko geltokia aurreko geldiunean jeistea erabaki zuen neskatxak eta egun zoragarriaz gozatuz, etxera iritsi eta amari goizean ukatutako bi musuak eskaini zizkion, irrifarra ahoan zuela.